حالش رو خریدارم

در نکوهش ۳۰ سالگی

از این به بعد یک میانسال در اینجا می نویسد.

دهه ی سوم بر ما اینگونه گذشت

    اگر اشتباه نکنم ترم سوم دانشگاه بودیم و آهنگ "همه چی آرومه" تازه منتشر شده بود. هم اتاقی های ما که می شوند همین دوستان الانم، مثل بقیه ی دخترا عاشق این آهنگ بودند و اصلا به ایمان آورده بودند. حداقل روزی ۵-۶ بار این موزیک را با صدای بلند در واحد پخش که میکردند هیچ، حتی با آن همخوانی میکردند و گاهی هم دستی می افشاندند و پایی هم می جنباندند و کلا ایمان آورده بودند که همه چی آرومه و چقدر خوشبختند و زندگی هنوز خوشگلیاشو داره و باید از زندگی لذت برد و بیرون رفت و شاد بود و فلان و بهمان. 

آن ترم که تمام شد معلوم شد همیشه همه چیز آروووم نمی ماند. هر ۳ نفر ترمشان را مشروط شده بودند.

زمان از دست رفته

    حرف خواب بود، یادم افتاد که سالهای دانشگاه گاهی پیش می آمد که وقت خواب ظهر یا حتی شب، روی تشک را پر از مداد و خودکار و لایتر میکردم و بعد روی آنها میخوابیدم که جایم راحت نباشد و هم کم بخوابم و هم راحت تر از خواب بیدار شوم و اینطوری بتوانم بیشتر درس بخوانم. برای همسرم که اینها را تعریف کردم، شاخ در آورده بود.

خلاصه ما بیست و چندسالگی هایمان را اینطوری تباه کردیم. ما را از 30 و الی آخر نترسانید.

از حال بد به حال خوب

   یکی از بیمارانم امروز برایم نعنای خشک تازه آورده بود. ظهر که رسیدم خانه دیدم کیفم بوی بهشت گرفته. حالا برنامه ام این است: تا وقتی که مود خوبم از راه برسد، به داخل کیفم پناه می برم.

از من به شما نصیحت

قبل از اینکه پدر و مادر شوید، اول از همه، حامی بودن را بیاموزید.

خاطرات درمانگاه

    پسر بچه ی دو سال و هشت ماهه شان را آورده اند درمانگاه. بچه سوزش ادرار شدید و قرمزی ناحیه ی تناسلی دارد. قبل از معاینه میپرسم بچه ختنه شده؟ می گویند نه. میگویم خب چرا تا این سن ختنه اش نکرده اید؟ دارو را که خورد و خوب شد ببرید عمل اش کنید. پدرش جواب می دهد: مامانش یکی دیگه توی راه داره. به دنیا که اومد باهم میبریمشون.

بیشتر بدانید

شبها با ذوق می شینیم پای سریال گسل آی فیلم بلکه دو سه دقیقه "شوکت کامل" نشون بده که ببینیم و کیف کنیم :)

a walk to remember

- بیا اینو بگیریم ببریم واسه شام.

[میم خطاب به من با اشاره به کبوتری که جلوتر از ما روی چمن یکی از باغچه های باغ ارم جست و خیز میکند]

هیاهوی بسیار برای هیچ

وقتی میگویم من آدم کار گروهی نیستم، یعنی همین که کل همکاران دارند برای گرفتن استاندارد ایزو ۹ هزار و فلان برای درمانگاه خودکشیی می کنند و من واقعنی دُونت گیو اِ شِت.