آقا محمد حسن–کوچکترین پسرخاله ام که جزو معدود علاقمندی های مشترک بین اعضای خانواده مان است–امسال کلاس اولی است . دفتر مشقش را که نگاه کردم ، یادداشت های با سلیقه ی معلمش که با خط خوش پایین مشق هایش جا خوش کرده بود ، حسابی سر ذوقم آورد . برای هر الف و ب نوشتن کج و کوله ای کلی تعریف و تمجید های قشنگ قشنگ نوشته بود و انتقاداتش را هم نرم و لطیف گوشزد کرده بود . در یکی از صفحات ، آقا معلم که احتمالا با دیدن لام های یغور توی صفحه حسابی نگران این شده بوده که مبادا فردا روزی ، شاگردش از پس نوشتن لطافت لیلی و ظرافت هلال ماه نو بر نیاید ، همان پایین صفحه نوشته بود : " عزیزم محمد حسن جرات و جسارتی که در وجودت حاکم است اجازه ی ظرافت کاری را از تو گرفته . بی پروا به موج حادثه ها می زنی . اگرچه این کار یک حُسن است اما تلاش کن در خط نوشتن صفای خاطر را به کار بگیری "
