دوستان و آشنایان اینطوری ان که وقتی میگن پاشو بیا پیشمون و فلان و بهمان و من میگم کار دارم هی میخندن میگن آخه تو چه کاری داری مثلا؟ آره خب چون من بچه ندارم و شوهرم هم کارش یه شهر دیگه اس کلا نشستم روی مبل و پام رو انداختم روی پام و چای میخورم و با ابرو بالا پایین انداختن به هزار تا نوکر کلفتی که برام خونه رو تمیز میکنن و غذا میپزن و لباس میشورن و اتو میکنن امر و نهی میکنم.
یه چند وقت دیگه ما هم منقرض میشیم. مایی که تا می بینیم کسی یه تار مژه روی گونه اش افتاده، فوری می پرسیم مهمون میخوای یا نامه؟
یا سفید باش یا سیاه. یا آذربایجان باش یا خوزستان. یا شنبه باش یا پنج شنبه. خاکستری و ایلام و سه شنبه که باشی انگار نیستی. دیده نمیشی.
هر بار هر سلبریتی یه زری میزنه هی میاید توی هزار استوری با دلیل و برهان حرفش رو رد میکنید؟ بابا یه زری زد. نهایتا برید زیر پست هاش بگید گه مخور. که هم رسالت اجتماعی خودتون رو به جا آورده باشید و هم یه توصیه ی بهداشتی کرده باشید و هم به فریضه ی نهی از منکر (چون مدفوع نجسه و قاعدتا خوردنش حرامه) جامه ی عمل پوشونده باشید.
بعد از 31 سال تازه دارم خودم رو می شناسم و یکی از این چیزهایی که فهمیدم اینه که یه ذره هم به قسمت اعتقاد ندارم.
کاش پدر و مادرامون یه روزی بفهمن که این خرابه هایی که بعد از ترور یا بهتر بگم، بمباران شخصیت هایی که انجام میدن، باقی میمونه نه دیگه میتونه اونا رو به خواسته شون برسونه و نه دیگه به درد خودمون میخوره.
