خاطرات درمانگاه

- یه برگ ارجاع میخوام.

+ برای کجا؟

- دکتر.

+ نه منظورم اینه که مشکلتون چیه؟

- مریضم.

+ نه  منظورم اینه که پیش چه دکتری میخواین برین؟

- متخصص.

خاطرات درمانگاه

میخوام روی پیشونی ام تتو کنم: "کبودی و گودی زیر چشم علامت کم خونی نیست"

خانواده ی تیستو

      یه فایل واسه دایی بزرگه فرستاده بودم، جواب رو با این جمله شروع کرده: "سلام گل خوشبو". خب حتما اینطوری سلامم نمیکنید که پیامتون نمیدم.

بدون عنوان

    احتیاج دارم برای یک بار هم که شده در تمام عمرم، در یک کاری پیروز شوم. موفق شوم. بپرم بالا و بگویم آخ جون! شد! توانستم!

در ستایش گویش مادری

  در لُری نمی گوییم "میرینم برات". می گوییم "سیت ایکالُم"که یعنی برایت می کارمش، منتظر بنشین که رشد کند و سبز شود. اَند آی تینک دَتس بیوتیفول.

پرچم سیاهش، روشنایی خانه ی ماست

    گفته بودم سیاهی لشکرم. نه "انی سلم لمن سالمکم"م معلوم است و نه"حرب لمن حاربکم"ی از من سر زده. نه به درد دوستی می خورم و نه جنگیدن. ولی حالا بعد از چهل و چند روز، دلم به پایین کشیدن بیرق عزایی که بالای در خانه آویزان شده رضا نمی دهد.

در جست و جوی سروتونین های از دست رفته

امروز چند پر نعنا از باغچه درمانگاه چیدم و توی ماسکم گذاشتم و به به... از ته دل نفس کشیدم.

زیر قشر خاکستری تیستو چه می گذرد

  زره پوشیدم و شمشیر برهنه کردم و منتظر نشستم که یکی جرات کنه بهم بگه بالا چشمت ابرو.

زیر قشر خاکستری تیستو چه می گذرد

   زره پوشیدم و شمشیر برهنه کردم و منتظر نشستم که یکی جرات کنه ازم بپرسه، چرا میخوای کارت رو ول کنی‌، حیفه!

حیف منم، بی خِرَد.

در ستایش گویش مادری

   باید یکی رو پیدا کنم، کل ضرب المثل ها و حکایت هایی که به گویش مادری بلدم بهش یاد بدم که به نسل بعد انتقال پیدا کنه، منتهی هنوز کسی رو که اینقدر بی تربیت باشه، توی خانواده پیدا نکردم.