درخت بلوط

     اوایل شیوع کرونا مسوولین مربوطه ی بالاسری مون نشستن فکر کردن گفنن بیاین بخاطر کم کردن حجم مراجعه بیمارها بخصوص بیمارهای مزمن که شامل فشار خون و دیابتی و قلبی و اینا میشد، ویزیت مجازی راه بندازیم( واسه هر بیماری که خودش مایل بود البته). اینطوری که هر ماه سه روز قبل از موعد دریافت داروهای مزمن تماس بگیریم با بیمار و یکی یکی داروها رو نسخه کنیم و اگر تغییری داشت اعمال کنیم، بعد بچه ها داروها رو از داروخونه بگیرن و با کاغذ پرینت شده ای که اسم داروها و تعدادشون و البته دستور مصرف روش هست و آدرس و شماره تلفن بیمار ضمیمه شده، بدیم تحویل پست و پست هم ببره در خونه ی بیمار و اونجا بیمار هزینه ی پست رو تقدیم نامه رسون بکنه.(ویزیت و هزینه ی دارو در درمانگاه ما رایگانه)

     بعد از کلی جلسه ی مسوولین ما با مسوولین پست شهرستان، قرار شد هزینه ی پست 13 تومن باشه (حالا ما کار نداریم که من از منتهی الیه ایران خرید کردم و بسته ام رو با 12 هزار تومن فرستادن برام) و اینکه کار نداشته باشین که داروها رو در مواردی حتی تا 3 روز بعد از تحویل دادن ما به پست، به بیمار نمیرسوندن، یا اصلا زنگ میزدن به بیمار که بسته ات فلان جا هست و بیا ببرش، ولی بازهم اکثریت راضی بودن و حداقل کیس های در معرض خطر کمتر مجبور میشدن واسه داروهای مزمن تکراری بیان درمانگاه.

   حالا بعد از 3 ماه که این رویه اجرا میشد، و کلی از بیمارها متقاضی ویزیت مزمن مجازی شده بودن، اداره ی پست زد زیر همه چی. گفت دلم نمیخواد دیگه ادامه بدم.

   همین دیگه. میخوام بگم کل مملکت همینه.