درخت بلوط

     می دونین اشتباه ما کجا بود؟ اینکه چپ و راست به همه ی شغل ها قداست دادیم. معلم فیلان است و طبیب بهمان است و اینچیزا. بابا معلم و طبیب و قاضی و پلیسو شاعر و غیره، اول از همه، انسان است. یعنی ما حق داریم از انسان ها انتظار برخورد 100 درصد حرفه ای داشته باشیم، ولی نه در ابعاد دیگه ی زندگیشون. مثلا پزشک وظیفه داره برای درمان درست و حرفه ای برخورد کنه و هیچ کم کاری در زمینه ی درمان قابل بخشش نیست. ولی دلیل نداره انتظار داشته باشیم حالا چون جون انسان ها رو نجات میده، به فکر پول دراوردن نباشه یا مثل گاو رانندگی نکنه، یا مثلا غلط املایی نداشته باشه. یا مثلا از شاعر انتظار داریم شعر بگه و متن قشنگ قشنگ بنویسه، و مثلا غلط املایی نداشته باشه، ولی خب قرار نیست اینقدر توی ذهنمون قدیس فرضش کنیم که اگر دیدیم سیگار میکشه یا مشروب میخوره یا مثل گاو رانندگی میکنه افسردگی بگیریم. یا مثلا معلم که زحمت می کشه به ما آموزش می ده، دستش هم درد نکنه، ولی ممکنه چی؟ آفرین! مثل گاو رانندگی کنه، یا مثلا همسایه آزار باشه، یا بد حساب باشه.

   زیر پا گذاشتن قانون زشت و غیر دینی و غیرعادلانه است. ولی ممکنه از همه ی انسانها سر بزنه. کارهای خلاف ارزش های اجتماعی هم همینطور. منتهی الان حرف من در مورد اخلاق حرفه ای و اینا نیست. حرفم با دل خودمونه. میگم توی دلمون آدم ها را با هر شغل و مرتبه و تباری که دارن اینقدر بالا نبریم که اگر یه بی اخلاقی، بی قانونی و یا بی ادبی ازشون دیدیم دلمون سیاه بشه و نا امید بشیم. کلا از این بشر دوپا همه چی بر میاد. امیدمون به خدا.