درخت بلوط

     فصل درو نزدیک است. حتما حالا خوشه های گندم  زرد شده و صحرا زیر نور خورشید می درخشد و باد هر چند دقیقه یک بار دریای خرمن های طلایی را مواج می کند. کم کم حتی می شود دید بعضی زمین ها درو شده و گندم ها و کاه های قابل برداشت را پشته کرده اند گوشه ای، تا قبل از آتش زدن کاه های باقی مانده، جای امنی ذخیره اش کنند.

   من پاییز و زمستانِ این خاک را، که وجب به وجبش برایم خانه است، دل سیر ندیدم، و سر سبزی بهارش به بخت بد از دستم رفت. ای کاش این بار بتوانم به موقع خودم را برسانم خانه. که بشود زل بزنم به خاکی-طلایی های صحرا.‌ که بوی کاه سوخته را بشنوم.