درخت بلوط

   فراوان ترین عنصر بدنم آب نیست، خشم است. همان آتش. کل بدنم را گرفته. مال امروز و دیروز هم نیست. از نمیدانم کِی توی وجودم خانه کرده و من باید از صبح تا شب جان بکَنم که پنهانش کنم. این است که همیشه ی خدا خسته ام. فایده هم که ندارد. نهایت تلاشم می شود لایه نازک خاکستر روی زغال گداخته*. فقط آتش زنده را از جلوی چشم پنهان می کند. ماندن و رفتنش هم که به فوتی بند است.