درخت بلوط

    آخرین باری که دلتنگ نبودم را یادم نیست. هر چه هم که میگذرد باز که نمی شود هیچ، مچاله تر هم می شود. انگار که خدا از اول گِل ام را جای خاک، با دلتنگی ساخته. با کمی تنبلی ، شلختگی و نا امیدی مزه دارش کرده. بعد یک پنس حسادت و یک عالمه نگرانی رویش ریخته و هم زده، شاید هم گفته هم بخور و گِل هم، هَم خورده. بعد گِل را با عشق به حجم رسانده تا در آخر شده مَن.