وقتی میخواهیم به صلاح یک نفر کاری انجام دهیم یا چیزی بگوییم ولی آن یک نفر کمک/ لطف ما را حالا به هر دلیلی رد می کند، میگوییم: "مو سی تو، تو سی کی؟"
تحت الفظی اش می شود: من برای تو، تو برای کی؟
یعنی من بخاطر خودت می گویم، وگرنه که هر غلطی دلت میخواهد بکن.
تعریف میکنند که خیلی سال پیش ها عموی بابا پسرک اش را که مشغول کاری بوده صدا میکند و می گوید: بیا ببوسمت. پسرک که دستش بند بوده فورا نمی رود. کار را انجام می دهد و بعد که می رود سراغ پدرش، بدون اینکه ِبوسه ای دریافت کند اینطور جواب می شنود: بُو دَ دِلُم سَرد وابی. یعنی دیگر دلسرد شدم بابا.
حالا این ماییم. همچنان منتظر. عجله کن. حواست به دل ما هم باشد. که نکند سرد شود.
دیشب مجبور شدم از ترس سر درد موهایم را بعد از حمام با سشوار خشک کنم. امروز هم از این مچ بند ها که شبیه دستِ ترمیناتور است دستم کرده ام.
با اینا زمستونو سر میکنیم. دقیقا با همینا خستگیو در میکنیم.
پ ن: سپاس که هستید و منو می خونید. برام قوت قلب بود.
یادمه بهمن ماه بود مرخصی بودم رییسمون پیام داد که یکی از مریضاتون در وصفت شعر سروده داده بهم به دستتون برسونم. وقتی اومدم درمانگاه کاغذ رو داد دستم و خدایی شعر بلندی هم بود.
حالا از اون موقع مریضه هر وقت میاد میگه برام یه تقدیرنامه بنویسید بهم بدین.
شب که میخواست بخوابه، با خودش می گفت: ای خدا یعنی میشه من کارم بیافته شیراز، تو رو هم منتقل کنن همینجا؟ بعدش خودش کلی خندید گفت: حالا خدا میگه این دیگه چه پرروییه.
میدونین خیلی دلم سوخت. نه برای اینکه عمرا به این زودی ها خدا همچین لطفی نمیکنه. برای اینکه این چیزی که حق طبیعی و خواسته ی عادیه، به نظرمون پررویی و زیاده خواهی میاد.
ننه در مقام قربان صدقه هی چپ و راست می گفت : قربون اُو تیل ات.
یعنی: فدای اشک چشمهات.
حسابی پررو بازی در اورده بود، منم که زورم بهش نمیرسه، هی بهش میگفتم بذار عمو میم بیاد یه صحبتایی باهات داره. عمو میم که اومد ولی بچه پا گذاشت به فرار سمت پذیرایی. بهش گفتم کجا می ری؟ فرمودن "دارم میرم گم بشم"
