حالا شتر مرغی بیش نیست آ

یارو اعتماد به نفسش از طاووس نر هم بیشتره .

:|

+  روسری اهدایی توسط مدیر مدرسه ی فاطمه اینا -دختر دایی کلاس اولی ام  - برای تشویق حجاب .

اَه

نیم ساعت پیش ، یه دونه لواشک رو گذاشتم زیر فرش برای روز مبادا ، از همون لحظه تا حالا ، هر دو دقیقه یکبار دارم با خودم دست به یقه میشم که یه وقت شیرجه نزنم سمتش.

149

درباره یحُدحُد

یک عدد معلم نمونه

 آقا محمد حسن–کوچکترین پسرخاله ام که جزو معدود علاقمندی های مشترک بین اعضای خانواده مان است–امسال کلاس اولی است . دفتر مشقش را که نگاه کردم ، یادداشت های با سلیقه ی معلمش که با خط خوش پایین مشق هایش جا خوش کرده بود ، حسابی سر ذوقم آورد . برای هر الف و ب نوشتن کج و کوله ای کلی تعریف و تمجید های قشنگ قشنگ نوشته بود و انتقاداتش را هم نرم و لطیف گوشزد کرده بود . در یکی از صفحات ، آقا معلم که احتمالا با دیدن لام های یغور توی صفحه حسابی نگران این شده بوده که مبادا فردا روزی ، شاگردش از پس نوشتن لطافت لیلی و ظرافت هلال ماه نو بر نیاید ، همان پایین صفحه نوشته بود : " عزیزم محمد حسن جرات و جسارتی که در وجودت حاکم است اجازه ی ظرافت کاری را از تو گرفته . بی پروا به موج حادثه ها می زنی . اگرچه این کار یک حُسن است اما تلاش کن در خط نوشتن صفای خاطر را به کار بگیری "

:|

میگه : " بذار بارون که اومد ، بریم یه گوشه دوتایی سیگار بکشیم ، بعدش بریم شاهچراغ توبه (!!!) کنیم ! "

108

   امروز با خبر شدم که دیشب ، مراسم عقد دوتا از بچه های کلاس بوده .دوتا از تهاجمی ترین آدم های دور و بر . خبر خیلی هیجان انگیزی بود . این درست که این دو غنچه ی نو شکفته ی مدت ها بود که باهم بوده اند ، ولی من از جمله کسانی بودم که هیچ وقت چشمم آب نمیخورد که روزی ازدواجشان را ببینم . حتی تاهمین پریروز که با کله در برد آموزشی فرو رفته بودم تا ببینم این آخرین کشیک بخش داخلی را قرار است با کدام اینترن دیوانه ای بگذرانم ، صدای عروس خانم را شنیدم که داشت چیزی میگفت و آخرش اضافه کرد : " نه محمد ؟ " و من چقدر متعجب شدم از این همه اعتماد بنفس قلنبه ، آن هم جلوی در آموزش ! هیچ فکر نمیکردم ، عروس خانم به زودی قرار است "بله محمد! " بگوید .

   الان که دارم این را مینویسم خیلی خوشحالم . اول بخاطر اینکه دوتا آدم که از قرار معلوم همدیگر را دوست داشته اند حالا به وصال هم رسیده اند . دوم بخاطر اینکه این آقای داماد ما که متولد سال 59 بود و ما کچل شدنش را هم به چشم خود دیده بودیم ، دیگر زیادی دیرش شده بود . و سوم ... و سوم اینکه این ازدواج به نفع تمامی بشریت است . فکر کن ! بجای اینکه دوتا آدم تهاجمی و بدخیم بروند بین جمعیت انسانی و با دوتا آدم دیگر ازدواج کنند ، با همدیگر ازدواج کنند و ژنوم تهاجمی و بدخیمشان در یک خانواده ایزوله شود . حالا فکر کنید انشالله چند سال دیگر اگر این زوج بدخیم ، بچه دار شوند و دلشان بخواهد کلا همین یک بچه را داشته باشند ، ما بجای دوتا بدخیم ، یک بدخیم خواهیم داشت . فکر کن ! حقیقتا ازدواج میمون و مبارکی است !

پ ن : جدای از شوخی ، خیلی خوشحال شدم براشون .

این منم . همین .

سر امتحان رادیولوژی با دیدن "Luck Good " نوشته شده روی آخرین برگه ی دفترچه سوالات ، خاطره ای از بچگیهام یادم افتاد ، که باعث شد چند دقیقه ای با نیش باز زل بزنم به سوالات و تمرکز کردن برام مشکل بشه .

بچه که بودم ، حدودا کلاس دوم و یا سوم دبستان مثلا ، همیشه در کنار "موفق باشید" های پایین برگه ی امتحانی ، مینوشتم "ممنونم !"  میبینید ؟ من از این آدمایی نیستم که جدیدا خودشونو زدن به دیوونگی . از اولِ اولش اسگل بودم . الان هم هستم .

حرف زدن این روزای من :|

- خانوم این شاله خیلی طلایی یه . یه کم خوش خیم ترش رو دارین ؟ :|

...

شاخدار رفت .