خلاقیت

تازه نشسته ایم سر سفره و شروع کرده ایم به غذا خوردن که چشمم میخورد به نخود های توی قرمه سبزی! میگویم این چیه دیگه؟! سوسن خانم میخندد که: یه بسته لوبیای آب پز از توی فریزر بیرون اوردم و ریختم توی قابلمه، بعدن دیدم که نخود هم قاطی اش بوده! و تا این را میگوید باز داد یاس بلند میشود که: ماماااان این چیه؟! سوسن خانم هم به حبه های بزرگ سیر نگاه میکند و میگوید: بادوم هندی.

مرغ آدم خوار

   حدود بیست سال پیش ها که من هفت ساله و شاخدار سه ساله بود، محل کار مامان سرایداری داشت که خیلی محجوب و مهربان بود. آقای جیم قد بلند و لاغر اندام که همیشه تحویلمان میگرفت و هیچ وقت از دستمان عصبانی نمی شد. همسرش هم یک خانم مهربان با لباس محلی بود که همیشه هوایمان را داشت. مامان هم خیلی از کارشان راضی بود و گاهی وقت ها سعی میکرد اگر کمکی از دستش برمی آید دریغ نکند. یک بار که شب رفته بودیم محل کار مامان و او رفته بود داخل اتاقش کارهایش را راست و ریس کند آقای جیم تصمیم گرفت محبت های رییسش را جبران کند. به همین خاطر یکی از مرغ های چاق و زبلش را زد زیر بغل و رفت جلوی درب ورودی ساختمان و مرغ را انداخت توی ماشین خانم پ. پیرمرد بیچاره حتی فکرش را هم نمی کرد این هدیه ی پیش کشی اش باعث شود دختر بچه های خانم رییس به ثانیه نکشیده از ترس شروع کنند به جیغ و داد و هوار و گریه و کوبیدن خود به در و دیوار ماشین برای فرار از بال بال زدن مرغ بی نوا.

دیروز صبح اقای جیم عریز را در درمانگاه دیدم.

تیستو مرد روزهای سخت

من قابلیت این رو دارم که از طرف نفرت انگیز ترین آدم هایی که توی زندگی ام دیدم، برای پسرشون خواستگاری بشم.

خاک سرد

   یک حسی هم هست برای وقت هایی که آدم عزیزی را از دست داده و خاکی و بی رمق از تشییع جنازه برگشته است خانه. آرامشی نیست، دل خوشی نیست، جای آن عزیز توی قلب آدم هنوز درد دارد و میل به گریه بیداد میکند، اما دیگر از آن بغض خانه خراب کنی که از لحظه ی شنیدن آن خبر بد توی گلو جا خوش کرده و اجازه نمیداده حتی یک قلپ آب از آن پایین برود و نفس آدم بالا بیاید، خبری نیست. به جایش اما یک بغض خیس و باران زا جایگزین شده.


+صرفا توصیف حس بود

موزه ی مردم شناسی

    اگر این مردمی که من هر روز در درمانگاه میبینم، همان مردمی باشند که اکانت شان را در اینستاگرام دنبال میکنیم، باید خدمتتان عرض کنم که هفتاد درصد این سِرُم هایی که عکسش را با عنوانِ "روی تخت بیمارستان یهویی" لایک کرده اید به اصرار و درخواست خودشان تجویز شده و هیــــچ پشتوانه ی علمی ندارد.

گروهبان با اختیارات محدود

   باز شارژ اینترنت خانه در کمتر از 10 روز تمام شده. رفته ام توی هال و داد و بیداد سر بابا که تور و خدا بس است دیگر چقدر حجم اینترنت را صرف دانلود میکنید و ببینید باز باید اینترنت را شارژ کنیم و او زد زیر همه چیز و گفت: من؟ من کی دانلود کردم؟ و من گفتم پس کی بود هی کلیپ مار 2000 کیلویی دانلود میکرد؟ و بابا کوتاه می آید و مامان میگوید: مار دوهزار کیلویی؟ دو هزار کیلو؟ و بابا میگوید: دو هزار خورده ای! توی آماوزن کشتنش! و مامان میگوید: برام بفرستش!

داستان های درمانگاه

   آقایی پیری آمده بود و با اصرار برا دکتر فلانی مهر ارجاع میخواست. هر چه میگفتم پدر جان دکتر فلانی متخصص نداریم و ایشان دکتر عمومی است و همین درمانگاه می نشیند و مهر ارجاع هم نمی خواهد و تنها دکتر متخصصی که فامیلی اش فلانی است پزشک زنان است، قبول نمیکرد. اینقدر کلافه ام کرد که دفترچه اش را برایش مهر زدم که برود و دیگر نبینمش و او هم تا از در خارج شد شروع کرد به داد به دیداد که این دیگر کیست و مگر میخواهد از جیب پدرش برای من مهر بزند و فلان و بهمان. بعد آخر ساعت دیدم در باز شد و آمد داخل و رویش را مخالف جهت من گرفته بود سمت در و همانطور جواب سوالاتم را میداد اصلا نگاهم نمیکرد و وقتی بهش گفتم: خب! دیدید درست گفتم؟ گفت عه؟ شما بودی؟ من نشناختمت! اصلا من بی سوادم بلد نیستم که.

خسروان مملکت

بنده خودم اگر پسر بودم دوست نداشتم همسرم پزشک باشه، حالا باز هرچی نظر خودتونه...

ثابت

   قبلا هم گفته بودم که تا قیام قیامت حلال تان نمیکنم، اگر از خانواده و دوستان حقیقی ام باشید و بدون اطلاع من اینجا را بخوانید. بازهم میگویم که یادآوری کرده باشم. حلال نمیکنم.

پدرخوانده

بابا: باید 60 درصد از حقوق ماهانه ات رو بدی به من.
من: از چه بابت؟ حق توحش؟
بابا: هر اسمی روش میخوای بذار.