حال ندارد عنوان داشته باشد

    امروز توی حیاط و زیر نور آفتاب که طلایی تر و ملایم تر هم شده بود یک قاصدک دیدم. کلی خوشحال شدم که بَه‌ بَه قاصد روزهای قشنگ و زیبایی که قرار است با آمدن پاییز بیاید، از راه رسیده. دقیقه ای نگذشته بود که باد زد قاصدک را توی سرویس بهداشتی انداخت و قاصد خوش خبر پیش چشمهایم افتاد به چاه خلا.

تیستو در آشپزخانه

من و پیاز قرمز، شما همه

.

پاترونوس من احتمالا فلامینگو باشه.

از رنجی که می بریم

   من هنوز به مانتوی ۴۰۰ هزار تومنی عادت نکردم، اون وقت عطیه دیزاین داره به سرعت از یک میلیون دور و به ۲ میلیون نزدیک و نزدیک تر میشه! ملت هم میخرن ها.

در نکوهش نسخه پیچی برای دگران

    از اینور میگن هر روز که فکر کردی حال کار کردن نداری مرخصی بگیر و به خودت استراحت بده و به کارهای مورد علاقت برس. از اونور میگن جمع کن برو سفر، دنیا رو ببین! آخرش چه گهی بخورم حَیوان؟ جمع کنم مرخصیا رو یا خرجش کنم؟

خاطرات درمانگاه

   مریضه کارهاش که انجام شد، خواست بره گفت ایشالا تو انگلیس ببینمت :)

یومونچه روحی فداش

     امروز خیلی اذیت کرده بود قرار بود امشب بعنوان تنبیه بمونه خونه و هیئت نیاد. حالا که نزدیک رفتنه شروع کرده به مظلوم نمایی: "منو از قفس آزاد کنید، بذارید بیام برا امام حسین عزاداری کنم"

بیشتر بدانید

    حالا اینطور نوشتم فکر نکنید من عقاید و سلایق ضد بچه دارم. خیر. اتفاقا من بچه ها رو دوست دارم، منتهی فقط وقتی که توی بغل مامانشون نشستن و پاهاشون با پاهای مامانه و دستاشون با دست چپ و پیشونی شون با دست راست مامانه مهار شده و دهنشون رو باز کردن و در پاسخ به درخواست من بدون ادا و اطوار میگن: آآآآ

تیستو در حال جمع کردن تکه های کوچک اعصابی که خرد شده

     روز اول حسینیه وسط دریایی از سیلاب ها بود و مجبور شدیم پشت وانت خودمون رو به مراسم برسونیم. امشب هم میون دریایی از بچه بودیم، حالا این وسط یه ذره هیئتی هم بود.

بدون عنوان

اینطور شده که مریضا میگن: دستت درد نکنه.

از ته دل میگم: ایشالا.