درخت بلوط

    برنامه ی هفتگی توی فامیل ما اینطوریه که شنبه دایی الف دردسر درست میکنه. روز یکشنبه داریم به حاشیه ای که زنِ دایی کوچیکه درست کرده رسیدگی میکنیم. دوشنبه در حال بررسی جوانب مشکلی که دایی الف درست کرده هستیم که میبینیم که مشکل دیگه ای هم درست کرده بوده که تازه گندش دراومده. روز سه شنبه روز مریضی جدی هست، حالا یا گرفتگی قلب یا افت هموگلوبین خون به زیر ۷ یا لکنت زبان بدون پیش زمینه یا هر چی که تصور بفرمایید. روز چهارشنبه گند یکی از گند هایی که قبلا دایی الف زده بوده درمیاد. بعد پنج شنبه روز اعصاب خوردی های اجتماعیه، حالا یا مسوولین شهری و رییس روسا ظلمی روا میدارن، یا فک و فامیل وامی چیزی رو ضامنش بودیم پرداخت نکردن. روز جمعه هم دایی الف گردن کج کرده و کاسه ی چه کنم دستشه.(دقت بفرمایید که گفتم "کاسه ی چه کنم" نه "چه کنم چه کنم". چون خیلی هم براش مساله ای نیست که مساله درست کرده) و خانواده مسولیت ۲۰ درصد گندهایی که زده رو به گردنش می ندازن. ۸۰ درصد باقی هم بخاطر کجی زمین بوده و سوراخ لایه اوزون و دلرحمی بیش از حدش و تخصص نخوندن من.