خانه ی دوست
این ویدیویی که از باز شدن در حرم امام رضا منتشر شده و این دویدن و شوق مردم برام خیلی آشناست. من کلا یک بار قسمت شده برم عتبات. سال 79 و اونم خانوادگی. اون موقع هنوز صدام جولان میداد و عکس بزرگش توی همه ی حرم های متبرکه آویزون بود. یادمه کربلا بودیم. یه روز صبح که هنوز خورشید در نیومده بود، شاید حدودای ساعت 6 صبح (بهمن ماه). رفته بودیم دم حرم و منتظر که درها رو باز کنن. اون موقع ها شب ها حرم تعطیل بود! یادمه درها رو که باز کردن همه دویدیم داخل صحن. همه داشتن می دویدن که برن خودشون رو برسونن به ضریح و خب اون وسط یه دختر بچه ی 12 ساله شانس خیلی بیشتری داشت نسبت به بقیه ی هم کاروانی های سن و سال دار. یادم نیست که کفشامو چطور کندم ولی یادمه چطور خودمو جلو ضریح خالی و خلوت و تنها پیدا کردم. من بودم و ضریح و هیچ کس. صحنه ای که فکر نمیکنم هیچ وقت، هیچ وقت توی زندگی ام تکرار بشه. کم کم بقیه از راه رسیدن ولی باز هم تا حدود یک ساعتی چنان حرم خلوت بود که انگار زیارت خصوصی اومده بودیم. هر کسی یه تیکه ضریح داشت برای درد و دل کردن.
حالا هم مطمئنم همینقدر که الان تک تک مون دلمون میخواد مثل اون روز ما و مثل امروز مردم توی مشهد بدویم سمت حرم و ضریح، خود حضرات حتی بیشتر از ما منتظرمون هستن. می دونم. مطمینم. این خانواده ما رو خیلی دوست دارن.
