درخت بلوط

     درست است که ما لهجه نداریم و شلوار جین می پوشیم و عوض "یا امامزاده علی" می گوییم اوه مای گاد و سلیقه مان به جای میخک گردن انداختن، چوکر را می پسندد و روسری مان جای تور و پولک دور تا دور، طرح هرمس دور دست دوز است و فقط سالی یک بار دور هم جمع شویم و شُل شُلی می خوریم، ولی... ولی وقتی کوه ها در آتش اند، وقتی زاگرس دارد میسوزد انگار قلبمان آتش گرفته و رشته رشته اش در حال سوختن است.
ما همه بلوط های سرگردان همان درخت ها هستیم. ریشه هایمان هنوز آنجاست...کاش اینبار هم زاگرس به سلامت از آتش بگذرد. مثل ابراهیم، مثل سیاوش.