درخت بلوط

   ماه رمضون سال 91، اواخر دوره ی فیزیوپات بود. یعنی علوم پایه رو گذرونده بودیم و داشتیم درسها رو پشت سر هم و فشرده میخوندیم و پاس می کردیم که وارد بیمارستان بشیم. اینطوری بود که هر هفته یا هر دو هفته امتحان پایانی داشتیم و خب درس خوندن توی اون وقت کم و اونم توی ماه رمضون با گرسنگی و بی خوابی هاش، خیلی سخت بود. یادمه یه روز که یکی از کلاسا رو پیچونده بودم و نشسته بودم توی کتابخونه درس بخونم که دایی خدابیامرز زنگ زد حالم رو بپرسه (کلا میشه گفت همیشه ایشون تماس میگرفت). مثل همیشه احوال پرسی کرد و پرسید چطوری که من زدم زیر گریه! اینقدرررر گریه کردم!  زار میزدم ها :)))) از دست بی خوابی و خستگی و استرس و ضعف و همه چی باهم! زار میزدم میگفتم دیگه نمیتونم! چرا ماه رمضون تموم نمیشه؟؟؟ خوابم میااااد. کلی دلداری ام داد ولی یکمم خندید بهم :)))

   الان همینطوری اون روز رو یادم افتاد. خدا بیامرزتش.