ما چه دوریم و چه نزدیک بهم

  مثلا من خودم باشم و تو هم خودت باشی. مثلا من همان دختر خانه ای باشم که تا مهمان می آید می چپد توی اتاق و عمرا برای دیدار مهمان های عید دیدنی پایین نمی آید و هیچ عروسی و مهمانی و ختم فامیل های دوری نمی رود. و تو هم همان پسری باشی که اهل عید دیدنی و مهمانی و عروسی و ختم فامیل های دور نیست و اینطوری باشد که قصه بهم رسیدنمان بدون هیچ فراز و فرودی اینقدر به درازا بکشد.

خانواده ی دکتر تیستو

داییه گفت: من یمن ام، تو عربستان. فرمودم: خیر. عربستان خانواده ی خانومته. خودت هم خاشقچی هستی.

دل کندن ابدا کار آسانی نیست

   ما شهرستانی ها به راحتی از هم دل نمی کنیم. اول از همه توی خانه روی هم را میبوسیم و همدیگر را بغل میکنیم. بعد باهم سوار ماشین می شویم و می رویم فرودگاه و بعد از تحویل بار باز هم همدیگر را بغل میکنیم و فدا مدای یومونچه می شویم که در جواب "گاوه چی میگه؟" با لبهای غنچه کرده مو مو می کند. بعد از آن باز همدیگر را بغل میکنیم و این بار واقعی خداحافظی میکنیم و تا وقتی که عزیزمان پشت گیت بازرسی سالن ترانزیت ناپدید شود چشم از او بر نمی داریم و بعد میرویم پشت پنجره ی مشرف به باند و منتظر می مانیم تا سوار شدنشان را ببینیم و وقتی دیدیم بالای پله ها ناپدید شد، برویم سر میدان نزدیک فرودگاه و آنجا همراه بقیه ی خانواده هایی که آمده اند بدرقه ی مسافرشان اینقدر زیر باران منتظر بمانیم که هواپیما آرام از روی باند بلند شود و در آسمان ابری ناپدید شود و به این فکر می کنیم که چطور و با چه جراتی اجازه داده ایم خواهرمان سوار یک قوطی آلمینیومی در بسته شود و اینطوری برود توی دل آسمان؟

یک روز خیلی معمولی در گاراژ

   درست کردن یک تغار سالاد شیرازی، کشیدن یک بخیه ی ۱۰+ سانتی، انداختن یک سفره ی ۱۴ نفره و نگه داشتن غذا برای ۴ نفری که به ناهار نرسیده اند، گرداندن یومونچه دور حیاط و دور هال و دور ستون با سه چرخه و کامیون و روی دوش تا وقتی که خون به درستی به دو قسمت سلول های سازنده و پلاسما تقسیم شود، دم کردن چایی و دمنوش به صورت یکی در میان، منچ بازی کردن و گاز گرفتن بازوی خاله بخاطر اینکه عمدا چند بار صفحه ی بازی را بهم زد، ۵ بار پهن شدن سفره ی غذا.

گاراژ قیدار

   نشون به این نشون که از دیشب حدود ساعت ۸ تا همین الان هنوز نوبت استفاده از ماشین لباسشویی جهت شستن لباس ها به ما نرسیده :)

مال نه از خود

یه سنجاق سینه دارم که شکل گل هست و قشنگه منتهی هیچ جنس خاصی و البته ارزش مادی زیادی نداره ولی خب چون خاله ام حدود ۱۲ سال پیشا برای سوغاتی آورده خیلی برام عزیزه. خودم چند باری استفاده کردم منتهی سوسن خانم بیشتر استفاده کرده. تقریبا میشه گفت هر وقت مانتو شلوار مجلسی پوشیده، سنجاق سینه رو زده به یقه ی کتی لباسش.

حالا روز عقدمون که بود خواهر میم بخاطر اینکه یقه ی لباسش رو فیکس کنه از سوسن خانم یه سنجاق قفلی ساده خواست، سوسن خانم هم اون سنجاق سینه رو داد به خواهر شوهرم که بزنه به یقه ی کُت اش. خب من که عروس بودم خبر نداشتم از قضیه. فقط آخر مراسم دیدم سوسن خانم با اصرااااار میخواد سنجاق سینه رو که خواهر شوهرم میخواد پس اش بده رو قبول نکنه. هی از اون بنده ی خدا انکار و هی از سوسن خانم اصرار. کم کم عروس داشت پس می افتاد که خواهر شوهر عزیز پیروز شد 😅

حالا دیشب رفتیم واسه سوسن خانم بعنوان کادوی روز مادر سنجاق سینه بخریم (هیچ چیز دیگه ای به ذهنمون نرسیده بود)، بعد از کلی مشورت برای انتخاب از بین ۴ مدل! به این نتیجه رسیدیم که عکسشون رو بفرستیم برای خود حضرت تا انتخاب کنن. جواب ایشون به پیام حاوی عکس من بسیار کمر شکن بود: "من که سنجاق سینه دارم!"

خاطرات درمانگاه

- زانو ام هم درد میکنه

+براتون مسکن می نویسم

- نه نمیخواد مسکن ضرر داره. سیگار میکشم آروم میشم.

در نکوهش بزرگسالی

   از یک جایی به بعد دیگر رودربایستی با خودت را کنار میگذاری و تسلیم می شوی. آنجاست که اول قرص دیکلوفناک ۵۰  و (یا هر مسکن دیگرای) را می اندازی بالا و بعد برای شستن حمام و سرویس بهداشتی دست بکار می شوی.

یاس

    جناب مهندس امسال هم قراره با دانشگاه بره جهادی و طبق معمول هر سال دیرتر از همه بیاد خونه. می فرمان پروژه ی امسال مون هدف اقتصادی داره. میپرسم یعنی چیکار میکنین؟ میفرمایند: ساخت لونه ی مرغ با استحکام بالا و مقاوم در برابر زلزله ی ۷ ریشتری.

عنوان ندارد

   یه موضوع هم باید به طبقه بندی موضوعات اضافه کنیم تحت عنوان "تیستو و عنتر خانم ها" که ورژن اعصاب خرد کن "تیستو و دوستان زبل" هست.