دو هفته است که یه مشت رخت و لباس بیرون پوشِ در هم تنیده ای که نمی شود همینطوری به امان خدا روی زمین رهایش کرد را ریخته ام روی صندلی. بعد صندلی لازمم شده و توده ی لباس ها را گذاشته ام روی رخت آویز. ولی روز دیگر لباس شویی را روشن کرده ام و رخت آویز لازمم شده و توده لباس ها را گذاشته ام روی رخت خواب مهمان، اما یکی دو روز بعد مهمان آمده و به اجبار توده ی لباس ها را گذاشته ام روی تخت و دوباره الان که لحافِ تخت نیاز به جا به جایی دارد دارم توده ی لباس ها را می برم که بگذارم روی صندلی ...
این فکر های در هم تنیده ی شلوغ هم مدتهاست که برای سرم سنگینی می کند. یه لحظه هم نمی شود زمینش گذاشت. حالا قرآن خدا غلط می شود اگر یک روز به جای مغز، طحالم این فکر ها را به دوش بکشد؟ یا حتی لوزالمعده؟ یا یکی از کلیه ها؟ یا کبد که از بس دل و جگر انجام هیچ کاری را نداشته ام مدتهاست بلا استفاده مانده؟ یک ذره "تعاونوا ..." بلد نیستند؟ آدم فروشی بلدند فقط؟
