روحی فداش

    آمدم بنویسم از بدی های زخم زبان و اینکه بعضی ها جای زبان، قمه توی دهانشان نگه میدارند که بعد به خودم گفتم بیخیال بابا! دونت گیو عه شت! به جایش بهتر است برایتان بگویم که یومونچه با دست شلیک کردن را یاد گرفته. اینطوری که او شلیک میکند و بقیه برایش می میرند.

خاطرات درمانگاه

   سه روز پیش آمده بود برای گرفتن دارو های فشار خون و دیابت. امروز دوباره آمده بود همان داروها را میخواست. چرا؟ "

از موتور/دوچرخه افتادم رو زمین باد بردش"

خود آموز

دیدین بعضی کارت عروسیا رو نوشته از ساعت فلان تا وقتی که خوش گذشت؟ خیاطی کردن من هم همینطوریه. از ساعت فلان شروع میشه تا وقتی که بفهمم یه گند غیرقابل جبران زدم.

خاطرات درمانگاه

   بچه ی ۸ ماهه رو آورده با اسهال و استفراغ و تب. براش دارو می نویسم و آزمایش مدفوع. مامانه میگه میشه وقتی خوب شد ببرمش آزمایش؟

از فضای شخصی

اون کلیپ های "میخوام تو حال خودم باشم.." ملت توی توالت یادته؟ چقدر تحملش سخت و حال بهم زن و خسته کننده بود. ولی تموم شد. هیشکی هم الان یادش نمیاد. این روزها هم تموم میشه یه روزی هیچیش یادمون نمیاد. حالا هر چقدر هم سخت و حال بهم زن و خسته کننده باشه.

بودن یا نبودن

عنفلوئنسر اینستاگرام چیه؟ همونم نشدیم، که چینی زرین یکی از سرویس های غذاخوریش رو برامون رایگان بفرسته.

خاطرات درمانگاه

   به مامان بچه گفتم این پماد رو روزی سه بار بزن روی زخم صورتش. کارم که تموم شد مامانه گفت خانم دکتر میشه بهش بگین نره توی افتاب؟ منم گفتم نباید بری عزیزم نگاه چقدر سوختی اینطوری جای زخمت بیشتر می مونه! بچه اصرار که نسوختم. منم که کوتاه نمیام اصلا، استین تی شرتش رو میزنم بالا که مثلا سفیدی شونه و بازو اش رو نشونش بدم، منتهی سرکنگبین بدون اطلاع قبلی، صفرا فزود و میبینم بازو و شونه و کلا همه جاش سبزه ی سیر بود. اوپس.

بدون عنوان

  اون منشی فیلم های ایرانی هست که همیشه بلند میشه میخواد جلوی مراجعه کننده ی عصبانی رو بگیره که نره توی اتاق رییس ولی رییس مراجعه کنتده عصبانی رو به اتاقش راه می ده و منشی رو دک میکنه رو خاطرتون هست؟ اون منشیه ما هستیم. یه عمره داریم غیرت آدمایی رو می گیریم که ما رو به لنگ کفششون هم حساب نمیکنن.

حوصله ی شرح قصه نیست

یه بارم یاس و ناامیدی بهمون گفت: والا اگر من جای شما بودم تا حالا سیگاری شده بودم.

از رنجی که می بریم

   فلانی ماشین اش از این شاسی بلندهای بزرگه. لذا براش سخته با این ماشین توی مرکز شهر رفت و آمد کنه‌. اینطوریه که به بهمانی میگه برو ماشین بیساری رو(که خونه اش ۱۰ دقیقه پیاده تا خونه ی فلانی فاصله داره) رو برام بیار که من صبح برم دنبال کارام.
حالا شب ساعت ۱۱ اینا، یکی از بیساریا ماشین رو برده در خونه ی فلانی و از اون ور بهمانی رفته اون بیساری راننده رو برگردونده خونه.
میدونم سر گیجه گرفتین ولی اینا رو گفتم که بگم در وهله ی اول مثل بیساری و بهمانی نباشید، یعنی بارهای الکی زندگی دیگران رو قبول نکنید، تنبل بارشون نیارید، اینا یادشون میره زندگی و دنیا بر محوریت اونا نمی چرخه، شما وظیفه دارید بهشون یادآوری اش کنید. بعد از اون توصیه میکنم مثل فلانی نباشید، زحمت زندگی تون رو نذارید روی دوش بقیه.